Όπως μπορεί να θυμάστε ο Χάρης είχε δώσει μια συνέντευξη στην εφημερίδα Athens Voice όπου αναφέρθηκε στην μουσική, στους συναδέλφους του άλλα και στην πολιτική.
http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/294/το-μέσα-μάτι-βλέπει
Λίγο καιρό αργότερα και αφού η συνέντευξη συνοδεύτηκε από πολλά σχόλια (μεταξύ των οποίων κάποια που εξέφραζαν την απογοήτευση ακόμα και τον θυμό ορισμένων αναγνωστών σχετικά με τα όσα δήλωσε ο Χάρης για τους μετανάστες), είχα την ευχάριστη έκπληξη να δεχθώ ένα τηλεφώνημα απο τον Χάρη Κατσιμίχα.
Μου μετέφερε τις σκέψεις και τον προβληματισμό του σχετικά με το πως κάποια έντυπα μέσα του κόλλησαν εντός δευτερολέπτων την ρετσέτα του ακροδεξιού και με το γεγονός πως ορισμένοι αναγνώστες παρερμήνευσαν τις δηλώσεις του αναγνωρίζοντας και ο ίδιος τις όποιες ευθύνες μπορεί να έχει σχετικά με αυτό.
Μου ζήτησε λοιπόν ευγενικά να φιλοξενήσω το κείμενό του στο διαδίκτυο ώστε να το διαβάσουν κυρίως οι άνθρωποι που ασχολούνται πραγματικά με το θέμα και κυρίως όσοι έσπευσαν να σχολιάσουν αρνητικά ή θετικά την συνέντευξη του στην Athens Voice.
Για να μην τα πολυλογώ μου παρέδωσε το παρακάτω κείμενο:
28 Μαΐου 2010
Γεια χαρά σε όλους! Χάρης Κατσιμίχας εδώ.
Πριν από περίπου τρεις μήνες, στις αρχές Μαρτίου του 2010, παραχώρησα μία συνέντευξη στην εβδομαδιαία εφημερίδα Αthens Voice όπου -ανάμεσα σε άλλα θέματα- ρωτήθηκα και για τους ξένους που ζουν στην Ελλάδα. Απάντησα «τηλεγραφικά» και στα ίσια γιατί πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης έχει υποχρέωση να λέει την αλήθεια του όποια κι αν είναι αυτή, με την απλότητα και την ειλικρίνεια ενός παιδιού. Αυτά που είπα και τα οποία δυστυχώς παρερμηνεύτηκαν είναι τα εξής:
«...Οι μη νόμιμοι ξένοι να φύγουν αύριο το πρωί!»
«... όμως και οι νόμιμοι ξένοι είναι πολλοί για εμάς και δεν με νοιάζει που την ίδια άποψη έχει και ο ακροδεξιός Καρατζαφέρης!»
Και μετά; Δεν πέρασε ούτε μια μέρα και στον έντυπο χώρο αλλά κυρίως στο διαδίκτυο έγινε «το έλα να δεις»!
«Αίσχος ρατσιστή, ακροδεξιέ!» ωρύονταν οι δικοί μου.
«Μπράβο Συνέλληνα, μια χαρά τα είπες!» πανηγύριζαν οι Χρυσαυγίτες .
«Δεν είναι δυνατόν, πάει του ’στρίψε του φουκαρά!» μουρμούριζαν οι υπόλοιποι.
...Χάος!
Με το που διάβασα όλα αυτά τα «χαριτωμένα» το χέρι μου κινήθηκε αυθόρμητα να πιάσει μολύβι και χαρτί όμως την ίδια στιγμή σκέφτηκα «τι πας να κάνεις βρε γελοίε, εδώ χάθηκε ο φίλος μας -ο Μάνος ο Ξυδούς- κι εσύ ετοιμάζεσαι να εξηγήσεις ότι ... το γαϊδούρι δεν πετάει! Άσ’ τους να πιστεύουν ότι θέλουν. Ύστερα, έβαλα το σακάκι, πήρα τα κλειδιά κι έφυγα για το στούντιο.
Όπως αποδείχθηκε όμως, η φάση -μέσα μου- δεν είχε τελειώσει γιατί χτες, αργά τη νύχτα, με κύκλωσαν από παντού οι μνήμες. Ήρθαν ξανά σε πρώτο πλάνο κάποιες παλιές, σκληρές εικόνες απωθημένες εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια στα βάθη της ψυχής μου. Θυμήθηκα τις φωτογραφίες και τα δακτυλικά αποτυπώματα κάθε έξι μήνες στο «αλλοδαπών», τον αυτόβουλο ψυχαναγκασμό να χαμηλώνεις τη φωνή κάθε φορά που μιλούσες στη μητρική σου γλώσσα με κάποιο συμπατριώτη σε δημόσιους χώρους κι άλλα, κι άλλα... Θυμήθηκα και ξανάζησα όλους αυτούς τους μικρούς, καθημερινούς θανάτους.
Και τότε ξαφνικά θύμωσα. Θύμωσα πολύ! Για την ακρίβεια όχι εγώ αλλά ο «άλλος», ο Χάρης ο gastarbeiter. Αυτός που έκανε μετανάστης δέκα χρόνια στη χώρα της Μέρκελ απ’ το 1974 ως το 1984.
«Γιατί ρε συ άφησες τα τσογλάνια να μου μιλήσουν έτσι;» με ρώτησε.
«Ρατσιστής εγώ; που ένοιωσα το ρατσισμό πάνω στο ίδιο μου το τομάρι;»
Κι έτσι αποφάσισα να βγω από τη σιωπή που μου επιβάλλει το βαρύ πένθος που ακόμα βιώνω για το φίλο μου. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σαφής γίνεται. Θα κάνω καμιά- δυό διευκρινήσεις, καμιά-δυό προτάσεις κι ύστερα θα πάψω ν’ ασχολούμαι ξανά μ’ αυτό το θέμα. Κι εγώ κι ο «άλλος».
Αρχίζω λοιπόν.
Ακούω εδώ κι αρκετά χρόνια να χρησιμοποιούν σχεδόν όλοι τον όρο «παράνομοι μετανάστες». Γιατί όμως παιδιά; Γιατί καταργήσατε τον απόλυτα ακριβή όρο «λαθρομετανάστης» και φέρατε στη θέση του τον άστοχο και αποπροσανατολιστικό νεολογισμό «παράνομος μετανάστης»; Να τα αποτελέσματα από το «τσαλάκωμα» και την κακοποίηση της γλώσσας μας. Ασυνεννοησία, παρανοήσεις... Βαβέλ!
Έτσι εξηγείται γιατί ήταν τόσοι πολλοί, αυτοί κι αυτές που μου «έσυραν τα εξ αμάξης» στο διαδίκτυο, όταν διάβασαν τη φράση «οι μη νόμιμοι να φύγουν!». Είναι ολοφάνερο πως οι εννιά στους δέκα θεώρησαν ότι αναφερόμουνα στους λαθρομετανάστες.
Λάθος, κάνετε λάθος! Μετανάστης = Ξενιτεμένος. Λάθρα = κρυφά.
Επομένως «λαθρομετανάστης» είναι κάποιος που ξενιτεύτηκε κι αφού κατάφερε να φτάσει έως εδώ, μπήκε κρυφά -λάθρα- στη χώρα και κάνει μια ζωή του στυλ «εφτά νομά σ ’ένα δωμά» μη έχοντας τίποτε δικό του εκτός από την ελπίδα ότι κάποτε θα φτιάξουν και γι αυτόν τα πράγματα.
Από την άλλη μεριά ο «μη νόμιμος», αυτός που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «σκληρός κακοποιός», είναι μια τελείως διαφορετική περίπτωση. Μη νόμιμος, (παράνομος) είναι ένας άνθρωπος που περιφρονεί βαθιά το νόμο και τον παραβιάζει αδίστακτα και κυριολεκτικά από άποψη. Για τον παράνομο αυτό που κάνει δεν είναι απλά μια δουλειά. Είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα, τρόπος ζωής και -όσο εντύπωση κι αν σας κάνει- είναι το «κέφι» του!
Είναι αυτονόητο ότι «λαθρομετανάστης» και «παράνομος μετανάστης» είναι δύο τελείως άσχετες μεταξύ τους έννοιες. Ο πρώτος, κάνει ότι κάνει από ανάγκη. Ο δεύτερος, κάνει απλά ένα extreme sport!
Ελπίζω τώρα να μην υπάρχουν πλέον ασάφειες και να είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι λέγοντας «οι μη νόμιμοι να φύγουν» δεν εννοούσα σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ τους δόλιους τους λαθρομετανάστες αλλά τους αλλοδαπούς κακοποιούς.
Όμως κι εσείς βρε παιδιά... κάντε μου τη χάρη και αφήστε πια αυτόν τον λανθασμένο νεολογισμό «παράνομος μετανάστης» που μόνο σύγχυση και παρεξηγήσεις προκαλεί.
Πάμε τώρα παρακάτω.
Και τους υπεράριθμους οικονομικούς μετανάστες που είναι καθ’ όλα νόμιμοι; Ο Καρατζαφέρης λέει: «να μείνουν μόνο όσοι μας χρειάζονται και οι υπόλοιποι να φύγουν!»
«Εσύ συμφωνείς;» θα με ρωτήσεις
Απαντώ: Όχι βέβαια! Δεν θα μπορούσα ούτε καν να διανοηθώ κάτι τέτοιο. Η προσωπική μου κουλτούρα και η επίγνωση της καταγωγής μου δεν θα μου το επέτρεπαν ποτέ! Εξάλλου οι λύσεις...πογκρόμ style δεν ήταν ποτέ του γούστου μου.
Όσο για τον κύριο Καρατζαφέρη, αν είναι τόσο «ελληνάρας» όσο θέλει να πιστεύει, θα έπρεπε να ξέρει ότι αυτός εδώ ο λαός πιστεύει ακόμη στην αξία ότι εμείς οι Έλληνες τον ξένο δεν τον διώχνουμε ποτέ. Τον καλοδεχόμαστε και μοιραζόμαστε μαζί του το υστέρημα μας! Ούτε αυτή τη «ρημάδα» την Οδύσσεια δεν έχει διαβάσει ο πρόεδρος;
Βέβαια, -θα το επαναλάβω- πιστεύω κι εγώ ότι ο αριθμός των ξένων που ζουν στη χώρα μας είναι όντως τόσο μεγάλος που αντικειμενικά η ισχνή οικονομία μας δεν μπορεί να τον απορροφήσει στο σύνολο του.
«Επομένως τι γίνεται; Έχεις κάτι να προτείνεις;» θα με ρωτήσεις
Απαντώ: Ναι αμέ, έχω και είναι τα παρακάτω:
Επειδή με το στρουθοκαμηλισμό και τα ευχολόγια δεν βοηθάμε ούτε τους ξένους αλλά ούτε κι εμάς τους ίδιους, το μόνο ρεαλιστικό είναι να πούμε: «Όσοι ήρθαν, ήρθαν! Όπως ήρθαν, ήρθαν! Ότι έγινε, έγινε!» Και το επόμενο πρωί να τους κάνουμε έλληνες πολίτες όλους! Μαύρους, κίτρινους, μπλε, πράσινους... Όλους! Στη συνέχεια να τους εντάξουμε στην παραγωγική διαδικασία και ν’ αποκτήσουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις μ’ εμάς. Μόνο έτσι! Με πράξεις κι όχι με λόγια θα αποδείξουμε ότι τους νοιαζόμαστε και τους σεβόμαστε αληθινά. Μια τέτοια «πατέντα» θα ήταν εκατό τοις εκατό εναρμονισμένη με τον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό που κληρονομήσαμε.
Μόνο εμείς μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Εμείς που είμαστε ο πιο αλλόκοτος λαός στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, τα φρικιά της παγκόσμιας γεωγραφίας. Τόσο αστείοι και τραγικοί, τόσο χαμερπείς και υψηλόφρονες, μόνιμα ερωτευμένοι με τη ζωή αλλά και με τον θάνατο. Πλασμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των αρχαίων μας θεών. Υπέροχα ατελείς!
Αυτά από εμένα φίλοι μου. Εγώ εδώ σταματάω και σε σας μένουν τρεις εκδοχές:
ή πιστεύω κι εννοώ όλα αυτά,
ή ψεύδομαι ασύστολα,
ή «σαλτάρισα» κι «από δω» μεταπήδησα «απέναντι»!
Κάντε ο καθένας «ότι καταλαβαίνει» και διαλέξτε την εκδοχή που προτιμάτε!
Χάρης Κατσιμίχας
Νομίζω πως η ειλικρίνεια ενός ανθρώπου δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί σε λέξεις,
υπάρχουν όμως αυτά που έχεις τραβήξει στην ζωή για να φθάσεις εκεί που έχεις φθάσεις που κάνουν τις λέξεις να αντέχουν τα νοήματα και να μην βουλιάζουν στον βούρκο του ψεύδους,
υπάρχουν εμπειρίες καλές και άσχημες που οι λέξεις δεν μπορούν να αναδιαμορφώσουν να παραλλάξουν ή να διαφθείρουν
και υπάρχει και εκείνη η "λεπτομέρεια", η ευαισθησία του ανθρώπου που μιλάει (ναι αυτή που στην Ελλάδα έχει ξεχαστεί) που ο Χάρης Κατσιμίχας την είχε, την έχει και θα την έχει.
